Grinta = Italiaans voor het Vlaamse Goesting = energie, zin hebben.

Jawel: ik heb het weer. Sterker: ik rijd in een roze wolk. Trallalie… Na een weekend girotoertochten in Middelburg en Amsterdam zelfs nog een weekje naar het echte Italië geweest. Regen, storm en kou, maar vooral: Grinta!
Ik was dus weer in Italië. Jullie hebben misschien vorige week de echte Girorijders tot hun assen door het water en de prut zien rijden. Ik was daar dus ook, in l’Aquila. Wat een bende. Halve centrum in puin vanwege de aardbeving van vorig jaar en daar dan nog een halve meter water bovenop. Andere helft van de stad afgezet vanwege de Giro. Je moet wel goed gek zijn om juist daar op dat moment te gaan fietsen. En dat was ik dus.

Ik was dus weer in Italië! Geen zon, maar wel heuvels, mooie stadjes, toeterende auto’s, heerlijke koffie en noem maar op. De start was door Sora, niet ver van Rome. Een kennis van me zag daar het daglicht op een nog ongelukkiger tijdstip dan ik daar was: in 1943. Geen plek voor een baby. Sora werd toen onder de voet gelopen door soldaten. Eerst Italianen, toen Duitsers en vervolgens geallieerden. Vriend Peppe werd door zijn moeder naar het Benedictijner klooster van Montecassino gedragen. Dat stond er al zes eeuwen en werd een veilig toevluchtsoord geacht. Misvatting: het werd volledig platgegooid omdat de Britten dachten dat er Duitsers in zaten. Duizenden burgerdoden; een van de best bewaarde geheimen van de Tweede Wereldoorlog.

Dus ik moest Peppe volgen, van Sora naar Montecassino. In de streek Ciociara. Al fietsend beleef ik het verhaal van een beroemde italiaanse film dat zich hier afspeelt: “La Ciociara”, naar het boek ‘La Storia” van Elsa Morante. De hele verdere dag fiets ik met dat verhaal in mijn achterhoofd. Gaat over Rome in de Tweede Wereldoorlog. Hoofdrolspeelster Sofia Loren ontvlucht de stad met haar dochter. Moet op een gegeven moment schuilen voor soldaten in een kerk. Ik sluit mijn ogen en zie haar nog zó op het altaar staan, de aandacht van de soldaten trekkend: “Neem mij, neem mij!”. Maar nee hoor, ze nemen toch haar dochter.

Kleine weggetjes, armzalige boerderijtjes, uitgestorven dorpjes, oude vrouwtjes. Gelukkig voor mij staat Sofia Loren me niet te wenken. Dat zou pas ècht een reden zijn om te stoppen met fietsen.

Ps: mijn favoriete italiaanse wielerliteratuur:

• 1. De Ronde van Italië (Dino Buzzati). Over de Giro van ’49. Over de strijd tussen Coppi en Bartali in het nog door de oorlog verruïneerde Italië. Spoken van de duizenden burgerdoden achtervolgen de renners in Montecassino. We hebben het parkoers van 1949 in 2008 grotendeels nagefietst.
• 2. Gli Anni Ruggenti di Alfonsina Strada (Paolo Facchinetti), dit voorjaar vertaald als “De roerige jaren van Alfonsina Strada”. In 1926 weigeren de profs aan de Giro mee te doen omdat ze te weinig startgeld krijgen. Veteranen, amateurs en een vrouw worden toegelaten. Alfonsina steelt de show èn de harten van wielerminnend Italië en weet menigmaal een half peloton mannen achter zich te laten.
• 3. L’Apocalisse sul Bondone (Paolo Facchinetti). Over de verschrikkelijkse bergetappe ooit verreden in de wielergeschiedenis. We schrijven 1955 en het Giropeloton moet vijf Dolomietencols bedwingen. Onderweg daalt de temperatuur in de dalen tot onder de min tien graden. Renners lenen kleding van boeren en soldaten, en worden de volgende dag teruggevonden in hooibergen. Etappe- en Girowinnaar Charly Gaul wordt voor de laatste klim naar de top van de Bondone in een warm bad gegooid en weer op zijn fiets gezet. Slechts twee personen komen reglementair aan, maar de jury is coulant. Want de Giro moet doorgaan.