In een ander lichaam zitten, wie wil dat nou niet eens? Ja, natuurlijk, je een uurtje verschuilen in het
jeugdige lichaam van een Gina Lollobrigida, maar dat bedoel ik niet. Nee: kruipen in zo’n lijf waarin
de longinhoud drie keer zo groot, en de spieren twee keer zo sterk zijn. Men heeft mij wel eens
vergeleken met Robert Kruiswijk. Een mooi compliment, maar ik vermoed dat de gelijkenis ophoudt
bij het schriele bovenlichaam.

Maar goed, ik ben net als in een science fictionfilm, of in Kafka’s die Verwandlung, de afgelopen
maand tweemaal van lichaam verhuisd. De eerste keer al fietsend op 2 januari om 7.42 uur bij Van
Muijen Beton bv aan de Westdijk te Heerhugowaard. Iemand gooide een soort speer in mijn rug
waardoor ik noodgedwongen het tempo flink moest laten zakken. Het zweet brak me uit bij de
gedachte te remmen en van de fiets te stappen, dat zou deze stijve robot nevernooitniet redden.
Voorzichtig kwam ik tegen de muur van mijn kantoor tot stilstand. Een collega hielp me de fiets in de
stalling te zetten en voorzichtig wist ik me om te kleden. Niet beseffend dat dat voor een paar dagen
de laatste keer was dat ik zelf mijn sokken en broek kon aantrekken. Vrouwlief gebeld, naar huis
gebracht en een paar dagen aan stoel en bed gekluisterd.

Wat er dan met je lijf gebeurt is afschuwelijk. Je herkent het niet meer terug. Als een stijve kapstok
hees ik me zo weinig mogelijk keren uit mijn stoel en richting slaapkamer. Al zittend schoof ik de
resterende etenswaren van de feestdagen naar binnen om nog een beetje geluksgevoel te ervaren.
Die dagen waren niet lang, zo’n tien uur per dag lag ik tussen de klamme lappen. Een boek tillen was
te zwaar voor me.

En dan voel je na een week of zo dat het lijf een andere richting inslaat. Hé, het lukt weer om zelf de
sokken aan te trekken! Even de straat heen en weer wandelen, de volgende dag rondje Kralingerbrug
en nog een dag later ook nog eens de Meelzak in de ronde opgenomen. Elke dag een kunstje bijleren,
daar word je enthousiast van. Tot ik op een mooie woensdagmorgen van de ene op de andere dag
zonder ondersteuning uit mijn bed klom en licht voorovergebogen wat kraanwater over mijn gezicht
kon spoelen zonder pijnscheuten in de rug.

Nog maar een dagje later stapte ik ‘s morgens weer op de fiets naar het werk. Mijn hemel wat
heerlijk weer. Je voelt de koude lucht al je longblaasjes vullen. Je bloed bruist in recordvaart langs
longen en hart om bergen zuurstof in je hersens te pompen. Je zit high van de adrenaline met
flikkerende gelukskristalletjes in je ogen op de fiets. Aan de andere kant van je lijf en uit al je poriën
stromen de gifstoffen die wekenlang zijn opgepot uit je luie lijf.

Ik was weer terug in mijn eigen lichaam, ik was weer thuis! Heerlijk. Niks geen Robert Kruijswijk of
Gina Lollobrigida: die doen hun eigen ding maar. Ik ben blij dat ik weer terug ben in dat, jawel, steeds
krakkemikkigere en stijvere, maar wel mijn eigen vertrouwde lijf!

Koos Woestenburg