Zomergewicht

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar vanmorgen, 2 januari, zat ik weer op mijn zomergewicht. Nou ben ik nooit een dikzak geweest maar in de winter komen er normaal gesproken altijd drie of vier kilo bij. Door meer te eten en minder te fietsen. Om die er elk jaar vóór het voorjaar (om precies te zijn voor de Ronde van Vlaanderen rond 1 april) weer af te fietsen. En dan blijf ik tot ergens in september vanzelf op dat gewicht. Geen rare diëten, geen hongerstakingen: als het te gek wordt zet ik gewoon weer een tandje bij. Dat is dit jaar dus eigenlijk niet nodig. Eigenlijk.

Wetenschappelijk gezien zullen die paar winterkilo’s niet significant bijdragen aan mijn fietsprestaties. Die paar procent extra gewicht vallen weg tegenover alle andere factoren die je snelheid beïnvloeden: vorm van de dag, zin, kleding, omgeving, fietsmaten. Ja: fietsmaten. Als je een tijdje met dezelfde mensen fietst schik je je na verloop van tijd in hun tempo. Van die groepjes is de volgorde van aankomst bij de plaatsnaambordjes en op de heuvels altijd hetzelfde. Als je sneller wilt fietsen is de kunst om je aan te sluiten bij snellere fietsmaten. En in dat groepje vervolgens minimaal de op één na langzaamste te zijn want het is niet leuk om altijd maar achteraan te bungelen.

Maar goed, lichaamsgewicht dus. Waarom zit ik nu al op mijn zomergewicht? Door corona valt mijn dagelijkse fietsverkeer weg. Dus die twee keer per dag 25 kilometer fietsen is vervangen door meestal een keer per dag de dubbele afstand. Afgewisseld met af en toe een rustdag als het rotweer is. Dat pakt voor mijn conditie én gewicht blijkbaar goed uit. En ook voor mijn fietsplezier.

Daarnaast had ik me vorig voorjaar voorgenomen om een extreme klimrit te gaan doen en daarvoor wat gerichter te trainen. 24 uur, hoogteverschil Mount Everest en zo’n 400km was de bedoeling. Dat trainen alleen al leverde gewichtswinst op, wat natuurlijk goed uitkwam voor het klimvermogen. Die rit ging helaas niet door vanwege corona, maar…

Ik bleek potentiële fietsmaten te hebben die wel eens zo’n 500 kilometer wilden fietsen op een dag. Of ik mee wilde? Op Strava kon ik zien dat deze heren een behoorlijk hoger tempo gewend waren dan ik, maar dat niveauverschil moest te overbruggen zijn met de trainingen die ik toch al gestart was voor dat afgelaste klimritje. Aldus geschiedde. En die 500, die gaan we vaker doen spraken we af toen we elkaar in Hamburg van de fiets af hielpen.

Zodoende rijd ik nu al een jaar zonder ook maar één extra coronakilo in het rond. Wil je dat ook? Hier de tips nog eens opgesomd:

Maak je niet dik, van stress over kilo’s ga je slechter fietsen dan van eten.

Van fietsen val je meer af dan van niet eten wat je toch niet volhoudt

Doe niet altijd hetzelfde. Verander af en toe van fietsmaten, stel jezelf eens een ander (haalbaar) doel. Dat verhoogt het plezier en daagt je vanzelf uit

En vooral: Beweeg. Geniet en fiets. Je gewicht past zich daar vanzelf bij aan, vrienden!

Koos Woestenburg