Van Sillian (Oostenrijk) naar Lago di Caldaro (Italië)
Dus eigenlijk een TransDolomiti.

Een traditie bij enkele van onze mountainbikers om zo nu en
dan met Vasa-sport in Oostenrijk een TransAlp te rijden.
Aart Zwaan was ons dit jaar voor gegaan door met de
racefiets een TransAlp te rijden van Zwitserland naar Italië, maar wij kozen
wederom voor het cross country. Zes dagen door de bergen om weer eens te
ervaren wat echt mountainbiken is.

Steile klimmen over grindwegen gevolgd door spectaculaire afdalingen met zon,
regen en zelfs een pak sneeuw.

De groep bestond uit Rob, Pieter, Koos, Marcel, William, Jack, Aad en de broers
Kolken; Ruud, Ronald, Paul en Koos.

Zaterdagavond arriveerden we in Sillian en zondag een extra dagje
om in te rijden. De eerste de beste Silliaan wees ons op een leuke route dus
hup, rijden. Effe 1800 hoogtemeters waarbij Jack, die voor het eerst in het
hooggebergte reed, in de afdaling werd opgeschrikt en direct een schuiver
maakte. Gelukkig geen verwondingen.

Zondagvond de briefing van Gijs-Jan de reisleider van Vasa
en even kennismaken met de andere bikers. Maandag morgen vertrokken we in
groepen van verschillende niveau’s. Na de start vanuit Sillian bereiken we al
na enkele kilometers de Italiaanse grens waarbij het ook direct bergop ging. De
Dolomieten in.

Het was een speciale Transalp omdat er tijdens elke etappe gebruik werd gemaakt van een
of twee liften. Naast de 1500 tot 2000 hoogtemeters die per dag geklommen moesten
worden, komen daar nog ongeveer z’n 1000 hoogtemeters met de lift bij waardoor
er flink afgedaald kon worden.

Aan het einde van de eerste dag, maandag 10 september,
arriveerde we in het Italiaanse dorpje St.Virgill waar we in een
heerlijk hotel konden overnachten.

Dinsdag Dag 2. Verslag Rob.

Na een enerverende nacht in St. Virgill, een ongetwijfeld bruisende stad tijdens de
wintersport maar niet in de zomer, vetrokken alle groepen om 09.00 uur voor de 2^e dag.

Na enige kilometers al een blik van herkenning bij de
deelnemers aan de Transalp 2006, waarin dezelfde beklimming was opgenomen. Tijdens
deze klim werd in 2006 bij een restaurant gestopt, maar nu word deze voorbij
gereden, waarna nog 150 hoogtemeters volgden. Dit extra stukje steile klim zat
ook in de tocht van 2006, maar was in ons geheugen al gewist.

De hierop volgende (nieuwe) afdaling zal echter niet snel
uit ons geheugen verdwijnen. Na een stukje traplopen volgde al snel een
spectaculaire afdaling door een soort puinbak. Wandelaars die zich klimmend
naar boven zwoegden, keken hoofdschuddend hoe wij naar beneden voorbij reden
naar het dal.

Daar meldden wij ons bij de eerste lift. Eerst moesten alle
fietsers in de bakjes plaats nemen, waarna gelukkig het personeel ons de
fietsen nastuurde. Boven aangekomen werd eerst uitgebreid gegeten, waarna bleek
dat Marcel een lekke band had. Daardoor konden wij nog enkele woorden wisselen
met de bovenkomende rode groep 2 (de roze groep), die dus toch een belangrijk
langzamer gemiddelde bleken aan te houden…

Daarna uiteindelijk over een schotterpad (puinpad) terug
naar het dal, daarna langs de achterkant van deze berg weer over een asfaltweg
terug naar de top. Daarna opnieuw een schitterende single trial terug naar het
dal waar de 2^e lift al stond te wachten.

Bij deze lift konden steeds 2 man inclusief fiets naar
boven. Boven aangekomen op 2150 meter hoogte leek de berghut waarin we moesten
overnachten op dezelfde hoogte te liggen als de lift. Na een dagje zwoegen dus
een welkome verrassing.

Echter bleken in deze laatste paar kilometers nog een paar mooie
afdalingen te zitten, maar dus evenveel chagrijnige beklimmingen. Samen met de
ijle lucht op deze hoogte zorgde dit ervoor dat iedereen hijgend als een paard
de berghut binnenkwam.

De berghut bleek van binnen gerenoveerd en hagelnieuw. Het
diner werd ook in deze berghut opgediend. Met zo’n 40 mannen in een klein zaaltje
liep de temperatuur hoog op, zodat al bij het toetje de meesten van ons de
slaap uit de ogen moesten wrijven. Dus na de koffie direct naar bed.

De eigenaresse was nog zo zuinig op haar inventaris dat ze
persoonlijk kwam controleren of wel echt op slippers in de slaapkamers liepen.Losliggende
kleding werd door haar allemaal van de bedden verwijderd. ’s Avonds bleek ze
zelfs de hoeslakens nog te hebben opgeruimd, waardoor Marcel noodgedwongen
alleen in de lakenhoes heeft geslapen.

Woensdag Dag 3.
Verslag Paul.

We verbleven in de Pralongia Hutte op 2150 meter hoogte, de
meesten van ons hadden een slechte nachtrust… Of dat lag aan de hoogte of dat
we met 4 mannen in een niet geventileerde slaapkamer lagen is aan jullie…

Na het uitgebreide ontbijt (Je moet extra gewicht hebben om
goed te kunnen dalen) begonnen we met de fietsen te prepareren, de bagage klaar
te zetten en als extraatje de groepsfoto voor de Hut; zie maar eens al die
mannen bij elkaar te krijgen die allemaal wat anders aan het doen zijn, 3 staan
er al te wachten op de afgesproken locatie, 5 zijn er 1 aan het zoeken die nog
op zijn kamer was, diegene komt en dan gaan er 2 die andere 5 zoeken, waarvan er
dan 1 weer aan zijn fiets is begonnen. Je begrijpt een moeilijk begin van de
dag maar uiteindelijk toch gelukt!

Vanwege de kou was iedereen snel klaar om aan de afdeling te
beginnen, de Snelle sport ploeg vloog ervandoor en de langzamere sport ploeg
mocht in de achtervolging, een prachtige trial door de bossen, half van een
skipiste afdalen en daarna een flowende trial door het bos, gevolgd door een snelle
afdaling over losse keien.Prachtig, dit was genieten en een goed begin van de
dag.

Na de afdaling pakten we weer een skilift en ja hoor we
waren tegelijk met de snelle sport in de skilift, de skilift bracht ons naar
een hoogte van 2463 meter en we konden beginnen aan de afdaling langs de
bergwand, de gids stopte aan de rand voor de afdaling en kijkt ons aan en zegt:
Dit is een afdaling waarbij je niet moet vallen.. Waarom?

Het was steil naar beneden naast de trial, geen bomen of
struiken om vast te pakken. De afdaling was spectaculair en liep lekker, af en
toe voorzichtig genieten van het uitzicht (je rijdt waar je naar kijkt dus niet
te lang opzij kijken) We waren eerder vertrokken dan de snelle sport ploeg en
deze kwamen ons al inhalen. Nog snel een paar foto’s en we konden onze trial
verder volgen; wat een belevenis!

We kwamen bij een ander skigebied aan en konden afdalen over
het downhill parcours – YES ! – een flowend parcours met bulten en gaten en
prachtige kombochten, je zou toch weer de skilift omhoog nemen om het nog een
keer te kunnen rijden.

Maar de klim en de lunch wachtte, dus de been en armstukken
gingen uit en we begonnen aan de klim over de Passo Sella (2240 meter hoog), In
de luwte boven op de pas op elkaar wachten en snel naar het restaurant om te
lunchen … Pasta ! Tijdens de lunch begon het te regenen en in de verte hoorde
je het onweer, de gids stelde voor om het padje in te korten en een
alternatieve route route te nemen. We reden door een maanlandschap en het begon
al harder te regenen. De de afdaling was spectaculair maar nu spectaculairder vanwege
de regen die er over het pad gutste en over deAalm begon het al goed drassig te
worden. Bij het wachten probeerde 1 van de deelnemers om de sterkte van zijn
bril te testen, helaas brak die door het gewicht van zijn fiets…

De Tirolers spreken nu nog over een vreemde oerkreet tijdens de heftige regenbui
in september en National Geographic is op zoek naar Bigfoot in de Alpen, maar ik dwaal af…

Wij daalden verder af over een schotter pad waar de plassen
al lekker diep werden en mochten nog over een houten vlonder die ervoor zorgde
dat je niet tot aan je knieën in de prut kwam te staan. Het leek wel alsof we
in een moeras aan het mountainbiken waren i.p.v. in de Alpen. Na een snelle
afdaling over het asfalt kwamen we bij het hotel en konden gaan genieten van
een warme douche!

Donderdag. Dag 4.
Verslag Koos.

Hoewel nog alle kleding en schoenen droog waren van de
extreme regen van vorige dag, gingen we van start met voor ons zwaar besneeuwde
bergtoppen. De sneeuwgrens lag nu op 1700 meter. Direct na de start begon de
klim van 7 kilometer met een stijgingspercentage van bijna constant 14 % over
een grindpad. Daar ga je behoorlijk van zweten kan ik je vertellen ondanks dat
we halverwege de klim al in de sneeuw zaten.

Het vooruitzicht was een berghut waar we hadden afgesproken
voor een bakkie. Een ieder klimt namelijk in zijn eigen tempo en op een
dergelijke klim kan het verschil zomaar twee koffie zijn. Aangekomen in de Alm
hut op 2100 meter bleek dat de kachel al aardig opgestookt was waardoor alle
natte zooi gedroogd kon worden.

We vervolgde onze weg door het sneeuwlandschap wat je direct
aan de wintersport deed denken. Na 2 uur door de sneeuw gereden te hebben
kwamen we op de lunchplek. Een originele berghut met heerlijke pasta en noedels.
Even lekker bijkomen om vervolgens vanuit de sneeuw weer de groene bergweide in
te rijden waar de temperatuur ook een stuk aangenamer werd. Dit alles leverde
prachtige foto’s op en enkele hadden zelf een helmcamera. Op Youtube vind je leuke
beelden: http://www.youtube.com/watch?v=rmFB1JRp50U

Of deze afdaling is ook leuk van onze vorige TransAlp,
Nauder-Riva in 2010:

http://www.youtube.com/watch?v=orFPLDT80cw

Vrijdag. Dag 5.
Verslag Koos.

Het ziet er koud uit buiten en dat is het ook. In het dal is
het net boven nul maar er staat ook nu weer eerst een lange klim te wachten.

Boven aangekomen komen we, te midden van grillig uit het
landschap omhoogschietende Dolomietformaties als Schlern, Rosengarten, Langkofel,
Plattkofel en Sella-Gruppe op een hoogte van 1800 tot 2100 m een van de
grootste Almweiden ter wereld uit, de Seiser Alm. Deze is ca. 16 km lang en 12
km breed, een gebied met prachtige single-trials.

De snelle sportploeg maakte nog een extra lus door een nauwe kloof met een
steil geitenpad. Terug op de route volgde een slingerend en snel bospad ons
naar de lunchplek. Een berghut aan een klein meertje. De middag was vooral snel
afdalen richting Bolzano. Net voor Bolzano namen we nog een lange lift naar de
Coll dei Contadini. Wie Bolzano kent weet dat het in het dal ligt omringt door
hoge steile bergen. Vanaf de top wachtte ons nog een prachtige afdaling door
het bos naar Laives. Een plaatsje net onder Bolzano. Het hotel met zwembad en
sauna was een heerlijke verrassing voor ons.

’s Avonds de laatste briefing van Gijs-Jan en zaterdag
beloofde weer een prachtige dag te worden met mooi weer.

Zaterdag. Dag 6.
Verslag Koos.

De laatste dag. Een dergelijk week vliegt voorbij al waren
de meeste benen wel toe aan rust. Deze etappe ging eerst in noordelijke
richting langs de rivier en al snel ging het weer omhoog met een zogenaamde
kikkerklim door het bos. Stukjes met 10 procent en stukjes met 20 procent. Een
laatste lift, of eigenlijk een treintje sleepte ons de laatste berg op vanwaar
we een prachtig uitzicht hadden op onze eindbestemming, Lago di Caldaro.

Eerst moest nog een flinke ronde worden gereden op hoogte en
dan merk je dat na een week afdalen het steeds sneller en makkelijker gaat. Er
wordt dus stevig door gereden zowel omhoog als naar beneden. We ruiken Lago di
Caldaro al. Rond 3 uur komen we aan bij het meer en springen er allemaal plomp in.

Niet alle badgasten die in Italiaans design badkleding rustig op de steiger lagen, waren
gecharmeerd van de groep mountainbikers die vierden dat ze de zes bergetappes
weer heelhuids volbracht hebben. Maar de bikers houden niet echt rekening met
de Italiaanse dames die met hun minuscule bikini’s toch de aandacht weten te
trekken van de mannen die een week lang alleen koeien en geiten hebben gezien.
Het was vakantie maar het was ook een week van bovengemiddelde inspanning met
hier en daar wat risico en spanning. Maar dat maakt het voor ons bikers extra
leuk.

Zaterdagavond vanuit Italië met de bus terug naar Sillian in
Oostenrijk. Een laatste biertje en zondag weer 1150 km terug naar Noord
Holland.

Een fantastische week weer.

Link naar meer foto’s

Rob, Pieter, Koos, Marcel, William, Jack, Aad en de broers
Kolken, Ruud, Ronald, Paul en Koos.