Frank Schneider en Tino Marsman

Friesland is de provincie met het meeste water van Nederland. Dat feit werd weer eens bevestigd. Op vrijdag 30 augustus berichtten de nieuwsberichten over wateroverlast in Friesland. Wolkbreuken zetten dorpen en weilanden blank (80mm neerslag – FS). De viaduct na de afsluitdijk richting Leeuwarden stond onder water. We keken elkaar aan, wat gaat dat straks worden, fietsen over weilanden en dijken? We waren onderweg naar Dokkum; de startplaats van de 11 Steden MTB Marathon.

We spraken elkaar moed in. Het gaat mooi worden, dat kan niet anders. Het is namelijk de eerste keer dat er een Elfstedentocht voor MTB wordt georganiseerd. En wat voor een organisatie; 155 teams, 3 dagen MTB, afstand in totaal 345km, medewerking van de 11 steden, toestemming landeigenaren, natuurbeheer, etc., GPS voor ieder team, 2 overnachtingen in tent, vervoer van bagage, maaltijden, shirt, aandenken en feest bij finish. 

Dus reden we door naar de Bonafatiuskapel in Dokkum. Daar moesten we inschrijven en kregen we een briefing over de proloog en eerste etappe. Gelijk aan de Elfstedentocht moest er eerst 800meter (hard)gelopen worden naar je fiets (zonder tijdopname FS), dan een 10km proloog door en om Dokkum en aansluitend 65km naar Leeuwarden. Het water maakte de tocht zwaar, diepe sporen trekken door de bagger en klei van Friesland. Een boer deed een schepje (stront) bovenop door vlak ervoor gegierd te hebben. Over een kerkhof, door een veestal en werkhal van een aannemer, via dijken en weilanden kwamen we nabij Leeuwarden. Eerst moesten we nog via een rietschoot tot je as door het water fietsen naar een geïmproviseerd pondje om overgezet te worden. Daarna nog een stuk langs een sloot met aan de andere kant een fietspad. Vol vertouwen in de GPS reden we door over de groene strook, maar die bleek doodlopend te zijn. Terug of door de sloot? Het laatste, want we waren al nat en de stront spoelde gelijk wat van je af.

Bij aankomst in het basecamp stond er al een lange rij om de fietsen schoon te spuiten, vervolgens een lange rij om te douchen en daarna een lange rij om te eten. Er werd gemopperd, dit kan toch niet, we aten pas om 23.00uur. De organisatie bood haar excuses aan en legde uit wat er aan de hand was. De organisatie bleek uit een ploeg(je) van 10 vaste vrijwilligers te bestaan, veel te weinig voor een dergelijk evenement! Dus accepteren, improviseren en aanpassingen voor de volgende dag.

Kamperen in 4″ tentjes: 1 tent per koppel.

Tweede etappe van Leeuwarden naar Stavoren, lengte 125km. Om 6.15uur opstaan om direct te ontbijten, de fiets te preparen en de spullen in te pakken. 8.00uur vertrokken we met politiebegeleiding om door Leeuwarden te fietsen. De weersomstandigheden waren mooi, lichte tegenwind en een zonnetje. We genoten van het mooie Friesland wat veel overeenkomsten heeft met Noord Holland. De tocht lijkt op de Eilandspolder dorpentocht, maar dan in het groot. Onderweg kwamen we een Belgisch team genaamd “Tandje Lager” tegen. Ook hiermee veel overeenkomsten, niet alleen in de naam maar ook in doen. Motto lekker doorfietsen en genieten van het leven. In een veel snellere tijd dan gisteren en voldaan komen we aan in het tweede basecamp. Een kleine camping bij Stavoren. Met meer tijd en een betere verdeling door de organisatie waren er nu geen lange rijen.

De derde etappe is van Stavoren naar Dokkum, de koningenrit van 145km. Wederom vroeg weg om via Hindelopen-Workun-Sneek-Bolsward-Harlingen naar finish in Dokkum te rijden. Gelukkig hadden we voor de wind (wat de Belgen niet begrijpen, want die hebben hem dan tegen J). In een hoog tempo vlogen we over de Waddenzeedijk. Een lange etappe die de zwaarte van de totale tocht benadrukte. Een zere kont, een stijve rug en zware benen maakten de laatste kilometers moeilijk. Dan komt het erop aan, elkaar vinden, het samen doen en elkaar steunen, kortom kameraadschap. Met het summum om samen onder de finishvlag rijden en het felbegeerde 11 stedenkruisje (tegel) krijgen. De finish in Dokkum en het ontvangst daar met live muziek, BBQ, een feesttent en het elfsteden aandenken bevestigde ook de prestatie van de organisatie. Geweldig wat een relatief kleine organisatie voor elkaar heeft gekregen. 

Een paar conclusies:
De 11-steden tocht verbroedert; we kunnen zo afzakken naar “tandje lager” in België.
De 11-stedentocht motiveert; volgend jaar doen we zeker weten weer mee.
De 11 stedentocht verbindt; een voorbeeld dat organisaties, gemeentes, landeigenaren met elkaar kunnen samenwerken.

Groet Koos Konijn en Kees de Rijk (Team MM45)

Kees de Rijk en Koos Konijn van Tanje Erbij met het Belgische koppel van fietsclub Tandje Lager

Aanvullend verslag van Team MM80 (Tino Marsman en Frank Schneider):

Qua wedstrijd hebben we het als Tandje Erbij niet eens slecht gedaan 44^e en 45e van de 83 teams bij de Mannen Masters en 77^e en 78^e Overall (141 gefinishte teams).

We moesten als koppels van 2 persoenen starten. Na 800m rennen en de proloog van 10km werd er gelijk doorgestart voor etappe 1. Je moest al rijdende een nieuwe track op de GPS selecteren en dat viel niet mee op het met tie wraps op je stuur bevestigde apparaat, de bijbehorende beugel werd niet meegeleverd. In de wedstrijd stress lukte dat niet bij iedereen. De selectietoets zat onder een tie wrap, of een tie wrap zat over je display. Dat werd vooral duidelijk toen we de start van de 1^e etappe voor de 2^e maal passeerden. Tino startte veel sneller dan mij (FS), en keek voortdurend om waar ik bleef; je moest namelijk binnen de 200m van elkaar blijven. Zo kwam ik al na een paar uur (zijn we er al bijna?) stuk te zitten. Het bleek dat we nog maar net op de helft van de 1^e dag (totaal 75km) waren!

Ik schakelde als een echte wegrenner: als het zwaarder gaar, schakel je een tandje af. Dan sta je dus stil en moet je steeds weer op gang komen. Snel geleerd: vóór ieder onverharde bocht terugschakelen. Eerst maar even mijn los geschoten zadel vastzetten (eenmaal thuis bleek de schaal van mijn zadel gebroken te zijn), terwijl Tino mentaal op mij in praat. Nadat ik de gedachte had verworpen om morgen helemaal niet meer te starten, sloten we – voor ons uit starend – aan in de schoonmaakrij (3 tuinslangetjes voor 300 fietsers). De kopgroep (door een meter diepe sloot gewaad) kwam er bij de finish achter dat er al een groep van 20 man binnen was (door de organisatie omgeleid over een ventweg, vanwege een nauwelijks fietsbaar parcoursgedeelte). De eerste etappe werd daarom uit het klassement geschrapt. Nu nog even kamperen; wel eens 155 dezelfde 4″ tentjes gezien? 

De tweede etappe besloten we voor een nieuwe tactiek: in de loop van de middag zouden we een half uur van de fiets afgaan (ja, ja de tijd loopt dan door), om iets te eten en ’s avonds niet afhankelijk te zijn van de wachtrijen voor het eten. Je rust dan even goed uit en we dachten dan het halfuur weer “in te halen”. Niet letterlijk natuurlijk, maar als je door rijdt en stuk komt te zitten verlies je meer als een half uur. ’s Ochtends maar weer veel achter Tino aangereden, die veel betere banden voor hardere ondergrond (er was ook asfalt!) heeft, terwijl die van mij zwaarder rollen. Ik probeerde niet na ieder bocht te gaan staan en aan te zetten, maar langzaam op snelheid te komen. Zo zou ik energie sparen voor de middag. Volgens mij moesten we onderweg wel over 30 hekken tussen de weilanden en dat viel niet mee met mijn ‘Marktplaats-€125,-MTB’. Iets lichters qua materiaal was welkom geweest. Onderweg zagen we veel medestrijders met lekke banden. Ons werd dit noodlot dit weekend bespaard. Op schelpenpadden (stadsparken) had ik voor helemaal geen grip (waardoor ik gisteren al een onderuit was gegaan in een flauwe bocht). ’s Middags kreeg ik echter een opleving toen we 20km lang over bospadden en singletracks mochten rossen. Na een ontzettend lange dag (tijd: 7:11:58) hoefden we niet de GPS – ter controle – in te leveren. We hoorden niet bij de eerste 20. Maar ondanks de dubbele afstand vandaag, ging het wel beter als gisteren. 

Voor de derde dag dezelfde tactiek! De start werd echter met 20 minuten verlaat, omdat er glas op het parcours in Hindeloopen lag. De organisator had in een Radio Friesland interview zaterdagavond het parcours voor zondag ‘verklapt’. Nu moesten de vrijwilligers snel een alternatief parcours bedenken, afwijkend van de GPS-route. Er zouden minder hekken zijn vandaag, maar volgens mij waren het er dan vandaag 29. Lege benen had ik al, maar ook mijn armen voelden niet meer fris van het tillen. Onderin onze ruggen zat ook het een en ander vast. Tino wist haast niet meer hoe hij moest zitten. Koos en Kees haalden ons vandaag tweemaal in, maar wij moesten het hebben van de late middag. Langzaam begonnen we, tegen het eind, weer in te lopen en precies bij het bord ‘Dokkum’ (nu al?) sloten we aan. Dan nog een snelle, technische passage van de stadswallen van Dokkum en een voldane finish. Eerste reactie: ‘dit nooit meer!’ Of dan in ieder geval met andere banden, met een geschikter profiel.

Link naar meer foto’s

Link naar de site van de 11steden-mtbmarathon.nl