Bij het fietsen wil ik niet gestoord worden. Eén koffiepauze per 100 kilometer, gemiddeld één lekke band per 2000 kilometer en verder gewoon doortrappen. Liefst in onbekende gebieden met mijn neus één kant op achter mijn voorwiel aan. Het maakt me niet zoveel uit waar ik me precies bevind, als ik maar een idee heb van de goeie richting, tijdstip van aankomst en slotafstand. Lekker ongestoord rondzwerven. Ik rijd nooit verkeerd, wel vaak om.

En toch. Ligt er een grote stad op een bekende route, dan is die gemakkelijk te vinden. Borden te over. Eindhoven bijvoorbeeld. Staat al in Den Bosch aangegeven. Maar wat moet je nou als je daar het laatste bordje ‘centrum’ achter je hebt gelaten en je wilt naar Luik? Mijn topografische kennis is fenomenaal (dankzij Meester Helder) maar wat heb ik aan de mededeling dat ik linksaf naar Geldrop en rechtsaf naar Veldhoven kan? Of toch maar rechtdoor naar Aalst? Geen bordjesmaker heeft er aan gedacht dat je misschien wel meer dan 5 kilometer wilt fietsen of – als je verder wilt – dat je geen zin hebt in Maastricht.

Kaart erbij, zoeken: bijzonder irritant. De oplossing: de Garmin Colorado 300. Satellietnavigatie op de fiets. Ik had hem al een half jaar in huis. Een fantastisch apparaat maar het is net een echtgenoot of een kind: je moet er even tijd in steken want het heeft een eigen willetje. Ik heb hem meermalen uit woede en frustratie uit het raam willen flikkeren omdat ie niet deed wat ik wilde, maar hij is nu getemd. Hij weet hoe die mijn weggetjes moet uitzoeken en hoe die dat aan me moet vertellen.

Milaan

Grandioos. Als proeve van bekwaamheid heb ik de Colorado 300 twee weken geleden opdracht gegeven mij te brengen naar Milaan. Om precies te zijn naar Hotel Goletta, via dei Giovi 37 te Binasco. Hij kende het! Vraag me niet hoe die dat wist en wat ie daar ooit gedaan heeft, maar getrouw stuurde hij me die kant op. Je moet hem even kennen en af en toe bijsturen, want zo stuurt ie je bijvoorbeeld vanuit de Kerkstraat naar de Rechtestraat terwijl ik zelf liever de Tuingracht neem. Dat heb je wel eens vaker met weggetjes dat je op gevoel (of omdat je het weet, of er een bordje staat, of de weg opengebroken is) een andere richting neemt dan het apparaat bedacht heeft. Inmiddels is de Colorado 300 ook aan mij gewend. Ik heb hem geleerd niet voortdurend te piepen als ik weer eens eigenwijs de Tuingracht neem, maar dat te accepteren en de route al rijdend aan te passen.

En zo trap je lekker, ook door Den Bosch, ongestoord en gestuurd door je Garmin de wereld door. Levert je tientallen heerlijke kilometers per dag extra op. Geen gelazer met kaarten, geen onzekerheid over de plek, richting of het tijdstip van aankomst. Hij kent ook alle hotels, café’s en restaurants in een straal van 10 kilometer om je heen en desgewenst vertelt ie je precies hoe laat je met de huidige gemiddelde snelheid aan zult komen of meer van dat soort functies.

Tenzij je niet gestoord wilt worden en alleen maar lekker wilt fietsen. Zet je hem gewoon uit. “En nou je kop houden ik wil zonder gezeur alleen maar fietsen!” Kom daar maar eens om bij je huisgenoten.