Met leedwezen deel ik u mede…
…dat mijn ATB hedenmorgen na bijna tien jaar trouwe dienst de geest heeft gegeven. Onherstelbaar beschadigd, einde verhaal. Ik doe altijd een jaar of tien over een fiets, dus op zich niet vreemd. Maar anders dan mijn andere fietsen heeft ie voornamelijk aan de haak gehangen en slechts een kleine duizend kilometer dienst gedaan.

Wel tropendienst trouwens. Het arme ding heeft er behoorlijk van langs gekregen die schaarse keren dat ie op zijn wielen stond. Een stuk of tien strandraces, keer of vijf over besneeuwde en gestrooide wegen naar mijn werk, een sporadische Eilandspoldertocht en een klim naar een skistation bovenop de Stelvio op 3000 meter hoogte. Dan hebben we het wel gehad. Nou ja, toch een leventje waar je met bescheiden trots op terug kunt kijken. Het waren twintig fijne tochten, die omgerekend toch wel 50 Euro per stuk hebben gekost.

Ik denk dat het zout hem de das heeft omgedaan, want de kapotte trapas was niet meer uit het eraan vastgeroeste frame te krijgen. De fietsenmaker (gelukkig niet Co, maar de fietsenmaker nabij mijn werk) mopperde vooral over het gereedschap dat stukgedraaid was, zonder veel oog voor het verdriet om mijn definitief gesloopte frame. “Verkeerd vet gebruikt bij het monteren”, suggereerde hij.

Dat laatste sluit ik uit. Mijn hoofdfietsenmaker (nee, niet Co, hoewel ik daar alle vertrouwen in heb) is een gepensioneerde vakidioot, die niet alleen alles weet over fietsen, maar ook een behoorlijke carrière heeft opgebouwd als bouwer van racemotoren. En zelf op nationaal niveau heeft gereden op zelfgebouwde 125 cc’s. Jan draait alles zó vast dat het nooit of te nimmer los zal laten en zweert bij de juiste vetten. Drie maanden nadat hij je fiets onder handen heeft genomen loopt het vet nóg uit je lagers.

Maar goed. De zoon van Jan, Peter, had nog een ATB te koop. Zelfde merk en net zo oud als die van mij maar dan een slagje sjieker. Alleen was die Peter nét na de aanschaf getrouwd. En jullie weten dat er twee bedreigingen zijn voor het fietsen: a) hartproblemen en b) trouwen. Om een lang verhaal kort te maken: die fiets is nooit gebruikt, inmiddels moeten de fietsen van de kinderen ook in de schuur staan en staat ie te koop.

Natuurlijk nog dezelfde ochtend gekocht, dat verzacht de pijn een beetje.