Omdat ik geen startkaart had kunnen bemachtigen voor de Amstel Gold Race, besloot ik een eerder uitgedacht plan eindelijk ten uitvoer te brengen; een tocht over de langste klim van België in de Hoge Venen (Parc Naturel Hautes Fagnes-Eifel), over het hoogste punt van België en via Duitsland terug. Een combinatie van de “Route des Chateaux” door de Voerstreek en “Hoge Venen vanuit Eupen”, die ik op een GPS-tracksite had gevonden. Alleen hadden wij geen GPS tot onze beschikking…

Met Leo Borst, Jos en Nils Pronk en Mike de Valk vertrek ik even over 9.00 uur bij Mimosa in Valkenburg. Profwielrenner Matthé Pronk jr. staat al onder aan de kruising Cauberg/Daalhemmerweg op ons te wachten. Hij is vanuit zijn huis in België (waar Jos, Nils en Mike hebben overnacht) naar Valkenburg komen fietsen om met ons “los te rijden.” Hij is twee dagen terug gevallen en is nog wat stijf. Hij heeft niet de moeite genomen om zijn drie maanden niet aangeraakte trainingsfiets schoon te maken. Zijn “oude” exemplaar, nu in het bezit van zijn oom Jos, ziet er daarentegen een onberispelijk wit uit. Beide zijn wel uitgerust met de nieuwste Shimano Dura Ace 7900 onderdelengroep zie ik.

Vanaf Margraten maken we door een omleiding een omweg via Mheer en de steile Wolfsberg naar grensovergang De Planck. Daar vind ik zo snel geen routeborden of knooppunten, maar de provinciale weg is niet druk. Wel zijn de wegen overal slecht, vooral door de vorstschade van afgelopen winter. Met een prof ga je natuurlijk ook geen knooppuntenroute rijden, natuurlijk. We rijden richting Aubel en Henri Chapelle richting Eupen. Het is fris, maar zonnig en het is zeer helder. We zien prachige vergezichten, vanwege het golvende landschap. In de verte zien we het Drielandenpunt (323m). Wij fietsen inmiddels op ruim 400m. We passeren een wegopbreking met gravel en missen daar het bord naar Eupen. Weggehaald. We zijn tenslotte in België. Matthé programmeert in een afdaling, met één hand sturend, zijn GPS en zo rijden we toch Eupen binnen. Daar vinden we na wat zoeken, weg N68. Matthé komt namelijk zelden in de Belgische steden, omdat hij liever over kleine binnenwegen en bospaden(!) rijdt. We nemen de 13,5km lange klim naar Côte de la Baraque Michel (674m). Het hoogteverschil is 449m en dus is deze klim 3,3% gemiddeld. Alleen het eerste stuk uit Eupen vandaan is steil, rond de 10%. Bij de herberg op de top nemen we koffie met gebak. Matthé vervolgt zijn weg naar huis (“nog 65km” volgens zijn GPS). Bij de stop zien we dat Jos een bidonhouder op zijn kop heeft gemonteerd.

Nadat we zijn uitgelachen vervolgen we de weg via Signal de Botrange, met 694m is dit het hoogste punt van België. We rijden langs kamp Elsenborn over de N647 en N669 naar Duitsland, door o.a. Kalterherberg. Over de slingerende, stijgende en dalende L106 rijden we bovenlangs het Rurtal en Monschau. Dit gebied heet ook wel Heckenland naar de metershoge beukenhagen (Hecken). In Mützenich nemen we de L214, deze wordt over de grens de N67 richting Eupen. Bij knooppunt 53 nemen we de knooppuntenroute door het bos richting de Wesertalsperre. We zitten nog steeds boven de 500m. We volgen een prachtige dalende bosweg langs een riviertje. Je waant je in Oostenrijk. Helaas komen we iets te vroeg weer op de N67. We denderen naar beneden. In Eupen nemen we in de stad een hele steile klim naar het voetbalstadion. Op het gevoel kies ik de richting Kettenis en Walhorn, we blijken precies op de uitgestippelde route te zitten en vinden bordjes “Burgenroute” , waarvan ik weet dat deze ons weer naar de grensovergang De Planck zal leiden. Op een dorpsplein zitten we opeens weer in het Franstalig België want er staat nu “Route des Chateaux” op de borden. In Moresnet (nu een plaats, vroeger een staatje; Neutraal Moresnet), gaan we onder een gigantische lange en hoge stalen spoorbrug door, waar net een goederentrein overheen rijdt, die zojuist uit de tunnel onder “ons” Drielandenpunt komt.

Bij de N648 slaan we af bij grensovergang De Planck. In verband met een Meiboomprocessie worden we door een agent richting Teuven gestuurd. Aan een andere fietser vragen we een vlakkere route richting de grens. Via de provinciale weg rijden we naar Margraten en weer terug naar Valkenburg.

De route was 162km lang en we hebben 2134 hoogtemeters gemaakt. Een prachtige, pittige tocht!