Laatst vroeg ik me af hoe het komt dat fietsers vaak hun sleutelbeen breken.
Je kan er een wetenschappelijke studie van maken maar dat vraagt veel tijd, veel lezen en je vind enorm veel informatie. Eigenlijk een saaie klus waar ik weinig geduld voor heb.
Ik heb altijd het makkelijkst geleerd door in de praktijk ervaring op te doen.
De vraag had ik niet in mijn hoofd moeten houden op zaterdagochtend 14 april.
Die dag samen met Koos en Vincent naar Leusden gereden om daar te gaan mountainbiken. Een prachtige tocht door de bossen om en nabij de toren van Austerlitz.
Na vanaf de openingsrit “Tandje Erbij” alleen met de racer te hebben gefietst was het heerlijk om weer eens met dikke banden over de bospaden te rijden. Het was prachtig weer en de natuur is daar beeldschoon.
Na een uur deed ik mijn “gevraagde” praktijkervaring op, een afgezaagd boomstronkje blokkeerde mijn voorwiel en ik werd gelanceerd. Vliegend zag ik mijn fiets over me heen gaan en een aantal meter voor me terecht komen. Zorgelijke gedachten schieten door je heen; “is ie nog heel?”. Zelf kwam ik ook na een paar meter neer op de grond. Ik belandde vol op mijn rechter schouder en zijkant hoofd (helm!).
De geleerde ervaring is dat een sleutelbeen niet heel blijft als je deze belast met 80kg in combinatie met een snelheid van 25 km/u. Je voelt gelijk dat ie kapot is en dat is volgens de jongens ook direct zichtbaar, een uitstekend botstuk die er niet hoort te zitten.

Op de spoedeisende hulppost ziekenhuis werd de diagnose vastgesteld met een röntgenfoto. Een gebroken sleutelbeen a la Cancellara en/of Lagerveld. Een operatie volgt om geheel weer aan elkaar te maken.

Ik wil iedereen bedanken voor de steun en beterschapwensen.