Openklappende autodeur, loslopende hond, slingerende bejaarden, olijke schoolkinderen: gelukkig gaat het meestal goed, maar vorige week dus niet. Groepje wandelaars breeduit op het fietspad. Even bellen en direct ging de hele groep, elkaar waarschuwend, keurig naar rechts. Niks aan de hand, ik hoefde niet eens te remmen. Helaas was de voorste wandelaar nieuwsgierig wat er aan kwam, draaide zich om en zwiepte een enorme tas tegen mijn stuur waardoor ik een fractie van een seconde later over het asfalt schraapte.

Twéé handen kapot, schaafwonden van enkel tot schouder, extra pijnlijke elleboog, knie en heup, maar mijn fiets deed het nog. Zo snel mogelijk adressen uitgewisseld en weer op weg, want je weet dat het stijf wordt en dat het straks nog meer pijn gaat doen. Tien kilometer verder wist ik dat het een vervelende kwestie ging worden: ik verheugde me niet echt op de wasbeurt en het gebruik van de gezinsvoordeelfles Betadine.

Een beetje fietser weet precies wat er komen gaat. Het beste was om de wonden onbedekt met rust te laten dichtgroeien. Slapen op de rug met één been en één arm buitenboord. De komende dagen moest ik in een zo klein mogelijke onderbroek door het leven. Een doorslaggevend argument voor de dames op mijn werk dat ik beter een paar dagen thuis bleef. Na twee dagen beginnen de wonden te drogen en word je zo stijf als een plank. Als de pijn van de schaafwonden wat is weggezakt en je beweegt weer wat meer, dan ontdek je je dat nog veel meer blauwe plekken en kneusingen hebt.

Hoort er een beetje bij, relativeer je later. Net drie weken in Italië gefietst en geen centje pijn. Tuurlijk, het is daar af en toe een anarchistische puinhoop op de weg. Maar ik roep het al jaren: je kunt beter in het spitsuur door centrum van Rome, Napels of Palermo op een achtbaansweg fietsen dan op een Nederlands fietspad waar de anarchie tot norm is verheven.

Nou ja, gelukkig niks gebroken en anderhalve week later weer op de fiets. Voorzichtig de korstjes losfietsen. Niet alleen vanwege die wonden maar ik ben als de dood dat er weer bij ga liggen. Zou ik er inderdaad wat van geleerd hebben en voorzichtiger gaan rijden? Ik geloof er geen barst van. Part of the game. Tot de volgende keer.