Erotiek bij Emmeloord
- Geplaatst door Tom Stobbe
- Op 11 mei 2009
De dag startte met een nauwelijks merkbaar zuidenwindje. Eerst naar Amsterdam dus, en dan vanaf Muiden met rugwind door de polders. Voor ik het door heb zit ik al in het nieuwe land. De brugwachter bij gemaal De Blocq van Kuffeler is de eerste levende ziel die ik vandaag ontwaar. Zelfs de fietsers zijn nog niet wakker. Wie zei er dat de Flevopolders saai waren? Niet als je van fietsen en natuur houdt. Met dik boven de dertig gaat het tussen het Markermeer en de Oostvaardersplassen door, twee van Europa’s belangrijkste natuurgebieden. Ik ontwijk glimlachend twee ganzenparen met jongen.
De bouwput Lelystad-haven lijkt na jaren eindelijk weer normaal voor doorgaande fietsers begaanbaar. Verward volg ik na Bataviastad de bordjes ‘Emmeloord’. Fout, want ik raak verstrikt in een andere bouwput, maar vind gelukkig snel het dijkpad langs de Flevocentrale terug. Een lam rent daar in paniek tegen mijn achterwiel. We komen er allebei met de schrik vanaf.
Moeder en dochter
Inmiddels staan de windmolens stil. Wonderlijk gezicht op deze doorgaans winderige plek. Bij Emmeloord gaat het zó lekker dat ik een kloek besluit neem: ik vul mijn bidons bij bij een boerderij en vervolg mijn weg verder zonder te stoppen. Een vriendelijke en schaars geklede moeder èn boerendochter genieten achter een windscherm van het zonnetje. Moeder wil alles over me weten terwijl dochterlief mijn bidons bijvult. Teruggekomen verzucht de van goddelijke vormen voorziene jonge deerne, spelend met het dopje van mijn bidon, dat ze vandaag ook zo graag had willen fietsen. Ik krijg inspiratie voor het schrijven van een openingsscène van een erotische film, maar het lijkt me beter me bij fietsen te houden en hals over kop met rood hoofd te vluchten.
De bossen van Gaasterland komen mooi uit, want de wind is terug. Uit het zuidwesten! Dat wordt nog een flinke trap vanaf Zurich vrees ik. Als vanzelf waai ik via de schitterende plaatsjes Hindelopen, Workum en Makkum naar de Afsluitdijk, waar de snelheid vervolgens nog steeds keurig boven de dertig blijft. Vreemd, ben ik nou zo goed of, eh? Niet echt: de wind blijkt doorgedraaid naar het zuidoosten en blijkt van opzij of zelfs een beetje van achter te komen.
Mikpunt
De Afsluitdijk. Afgezien van het weer altijd hetzelfde. Lekker ongestoord doorfietsen. Ik kom slechts twee of drie fietsers tegen, wonderlijk op zo’n prachtige dag. Voorbij het monument ontwaar ik in de verte het silhouet van een andere fietser; een welkom mikpunt. Het blijkt veelfietser Luchien Schipper, goed voor zo’n 40.000 kilometer en honderden Afsluitdijken per jaar. Volgens Luchien gaat de wind verder draaien naar het noorden en later op de dag weer liggen. Ik geloof dat onmiddellijk van deze ervaringsdeskundige bij uitstek.
Er blijft inderdaad niet veel van de wind over als hij halverwege de Wieringermeer helemaal in het noordoosten en dus mijn rug is beland. Vóór vier uur ben ik alweer thuis. Voor herhaling vatbaar? Misschien. Maar dan wel met een ander adres om mijn water bij te vullen, want anders hóef ik niet eens meer thuis te komen.