Tandje-Erbij Tijdritkampioenschap 2010
- Geplaatst door Tom Stobbe
- Op 1 mei 2008
Wouter gebruikte een fiets met ingebouwde trapondersteuning van Gruber tijdens onze tijdrit, omdat het blad Fiets wil aantonen dat de zwitser Fabio Cancellara deze aandrijving nooit gebruikt kan hebben. Ten eerste is het geluidniveau veel te hoog. Bovendien is de trapondersteuning (d.m.v. een circa 100 Watt sterke elektromotor, een redelijke renner levert zelf circa 400 Watt) slechts werkzaam bij een toerental tussen de 60-85 toeren per minuut. Daarin zit ook de beperking; met een verzet van 52×11 legt Wouter per pedaalomwenteling een weg af van 9,91 meter. Daarmee haalt hij een maximale snelheid van 9,91x85x60= 50,5 km/u. Een profwielrenner trapt al gauw een toerental van 90 tot 110 tpm. De webmaster mocht ook even de fiets proberen – helaas pasten de Look Keo plaatjes niet in de Time Atac pedalen – en constateerde inderdaad een opmerkelijke ‘boost’ boven de 60 tpm, je moet dus wel eerst op snelheid zijn.
Inmiddels zijn er ook al parodieën op internet te zien.
Hier een ritverslag van Arjan Scholten:
Maandag 14 juni ging mijn mobiel: Arnold de voorzitter van de club Tandje Erbij, of we zin hadden in een tijdrit 16 juni 19.00 uur. De tijdrit van het jaar. “Natuurlijk” zei ik: “we komen met de hele woensdagavondploeg. Ik zal ze bellen,” beloofde ik Arnold, zo gezegd, zo gedaan. Nils moest helaas varen met Deurwaarder (zijn werkgever) Marco had een verjaardag en de rest zou ik meenemen vanaf onze startplaats De Plusmarkt. Jos Pronk, Michael de Valk en ik reden naar het clubhuis. John de Koekkoek en Nico Midema kwamen niet opdagen, dus met z’n drieën naar het clubhuis (garage Leo Borst, die overigens zes maal de Alphes D’Huez had volbracht; klasse Leo! En voor een perfect doel) Daar waren heel wat getrainde fietsers, ze hebben een geweldige training van John van ’t Hart gekregen (hartslagmeter en in groepsverband). John doet dit al voor de vijfde keer en het is voor een ieder zeker aan te raden om dit een keer mee te maken. 19.00 uur vertrokken we naar het Parcours de Mijzenpolder bij het handbalveld in Schermerhorn. Eerst gingen we een proefrondje om het parcours te verkennen. Er stond veel wind, maar wel gunstig (noord-noord-oost – FS), eerste tegen en toen zijtegen. Je mocht zelf je startplaats bestellen, alles werd keurig genoteerd door Piet en dochter Sandra Konijn. Zelf wilde ik als vijfde vertrekken en dat kon. Voor me Mike, Fred, Tanne en Evert. We starten om de dertig seconden. De voorzitter Arnold hield de fiets vast, dus alles was goed geregeld. Piet en Sandra hielden de tijd bij. Ik was redelijk voorbereid, ik voelde mij goed, dus wat kon er mis gaan, maar ik dacht wel Fred Schep (de ijskoning) voor me, Leo (de Alpenking) ken ik ze hebben??????? Arnold hield mijn fiets vast, ik zette mijn benen strak, Piet telde af. Vijf, vier, drie, twee, en GO… Tegenwind kon ik de 32 km/u vasthouden, ik haalde Mike in> Bij Ursem 90 graden de hoek om; zijvoor. Toen zag ik Fred (op het ijs niet te verslaan, maar in de zomer …) moest het voor mij lukken. Wat is het dan heerlijk om tegen Fred hoger op te roepen: GEWELDIG!. Op het laatste gedeelte kwam ik nog twee kraaien tegen, eerst Aart en toen Tanne, op het eind stond de voorzitter met de geblokte vlag; het zit erop voor mij. Na wat uitfietsen en heerlijke koffie was het al bekend dat er een persoon met trapondersteuning rond reed (Wouter) hij legde keurig alles uit hoe de fiets werkte en dat het toch wel helpt. Maar laten we eerlijk wezen als je gezond bent is dit niets voor ons want wie wil er zo winnen.
Toen iedereen binnen was gingen we naar het clubhuis, we kregen een biertje of
een glaasje fris. Arnold nam het woord en nam de uitslag met ons door.
Kortom: ik heb genoten van alle deelnemers die echt alles hebben gegeven voor deze prachtige sport en deze prachtige vereniging. Ik wil alleen maar zeggen: met trapondersteuning alleen red je het niet, want met het enthousiasme van deze vereniging krijgt iedereen vleugels en ik kan het weten. A.Sch… te…
Nogmaals bedankt.