Zadelpijn(!) en meisjesbergverzetten(?)
- Geplaatst door Tom Stobbe
- Op 10 oktober 2011
2011 zou het jaar van de Alpe d’Huez worden hadden we bedacht. Na een avondje vergaderen in januari bleek het eerstvolgende tijdstip dat we allemaal konden pas rond 1 oktober te liggen. Een te grote gok om dan naar Frankrijk af te reizen. Een alternatief werd gevonden in 5 dagen Eifel van 1 tot 5 oktober 2011. Wellicht al diepe herfst, maar we gokten op een mooie nazomer. Hotel werd geboekt (hotel zur Waage in Bad Münstereifel) en het was alleen nog wachten op oktober.
Op het laatste moment moesten Gonda en Elma wegens blessures helaas afhaken, en zo stonden we (Edith, Vera, Tootje, Alie, Miep en Liesbeth) zaterdagmorgen 1 oktober om 7 uur ’s ochtend met fiets en tas op de verzamelplaats. Alles inladen en rijden maar. Even over de grens met Duitsland plas-, koffie- en appeltaartpauze in een prachtig zonnetje. En rond 12 uur arriveerden we bij Hotel zur Waage. Niet in Bad Münstereifel zoals we hadden gedacht, maar in Arloff, zo’n 5 kilometer daar vandaan. We hebben nog even gedacht om de hele boel te annuleren en een hotel te zoeken dichter bij Bad Münstereifel, maar besloten daar maar vanaf te zien. Achteraf een prima beslissing want het hotel was prima, eigenaren zeer vriendelijk en het eten en drinken erg lekker en helemaal niet duur. Een aanrader dit hotel voor als je eens op de racefiets of mountainbike de Eifel wilt verkennen (www.hotelzurwaage.de).
We kregen 3 kamers in een mooi bijgebouw, al snel omgedoopt tot “vrouwenvleugel”. Tassen weggezet, fietskleren aan en fietsen maar. Dit zou ons leven worden voor de komende 5 dagen.
Dag 1: Meisjesbergverzetten (of het ontbreken daarvan)
Eerst maar eens naar de VVV van Bad Münstereifel voor een kaart van het gebied. De eerste kilometer over de weg, maar daarna over onverharde wegen. Niet echt lekker met onze racefietsen, maar wel door prachtige natuur en in tropische temperatuur. VVV was dicht, maar gelukkig was het dependance in het apotheekmuseum in het mooie oude stadje open. Kaart gekocht met allerlei routes en gemarkeerde weggetjes erop. Meteen maar onze eerste stop op het terras van biergarten Erftblick om eens goed op de kaart te kijken en een route voor die middag te bepalen. Om een uur of 2 dan eindelijk echt op de fiets. Via Nöthen en Holzheim richting Mechernich. Bij de eerste klimmetjes werd al snel duidelijk dat niet iedereen het juiste verzet op zijn fiets had. Waar sommigen van ons met een koffiemolentje de heuvels bedwongen, trapten anderen in slow-motion de meters weg. Zeer opvallend daarbij was dat de slow-motions rijders thuis mannen hebben zitten die hadden bezworen dat er een bergverzet gemonteerd was. Ja, jongens, een bergverzet voor jullie! Maar niet voor ons. Volgende keer een meisjesbergverzet graag! Toch kwam iedereen steeds boven. Via Kommerich, Satzvey, Antweiler en Kalkar terug naar ons hotel. De eerste fietsdag was geslaagd. Mooie route door heuvels, over plateaus, bos en prachtig oude dorpjes. Veel eikels op de weg die wegspatten onder onze banden en bomen die al prachtig aan het verkleuren zijn. Want hoewel de temperatuur anders deed vermoeden, was het toch gewoon herfst. Terug bij het hotel eerst een drankje op het terras (tussen de bruiloftsgasten, want er was inmiddels een heel feest aan de gang), kaaskoekjes erbij en genieten maar. Daarna snel gedoucht en de wandelschoenen aan voor de 7 kilometer naar Bad Münstereifel, voor nog een drankje en wat eten. In het dorp zit een restaurantje boven op de berg. Daar zouden we gaan eten. Via een lange trap naar boven geklauterd. Uitzicht was inderdaad prima, bediening rondweg zeer teleurstellend. Gelukkig hadden we elkaarJ. Terug een taxi naar het hotel, waar de bruiloft nog volop aan de gang was. Wij hebben nog gezellig in de bar een biertje genomen en een potje keez gespeeld tussen de steeds luider wordende bruiloftsgasten. 1-0 voor Miep en Liesbeth.
Dag 2: Geduld is een schone zaak
Na een voor bijna iedereen goede nachtrust (maar daarover later meer), de volgende morgen eerst de deur versierd van de kamer van Vera en haar stoel in de ontbijtzaal. “Lang zal ze leven” gezongen en daarna aan het lekkere en uitgebreide ontbijt. Gespreksstof genoeg, zoals altijd met 6 meiden bij elkaar, maar na anderhalf uur toch de fietsen uit de garage onder het hotel gehaald en op weg voor een nieuw rondje. Richting Heimbach hadden we bedacht, vlak bij een aantal meren. Eerst weer richting Bad Münstereifel, daarna de onverharde wegen weer op, langs radioteleskoop en golfbaan, onderlangs Mechernich en via Roggendorf naar Hostel. Een prachtig oud vakwerkdorpje met een aantal grote, hele oude boerderijen. Bij eentje ontbrak op de 2e verdieping de buitenwand. Er stonden alleen nog 2 stempels in om de boel te stutten. Wel stond er gewoon een bed. Leuk, zo’n “open” Bed & Breakfast. De deur naar de binnenplaats stond open, dus een van ons naar binnen. Al snel kwam er een mevrouw (83 jaar maar zeer kwiek) vanuit het huis een trappetje af. Had nog nooit 6 vrouwen in fietskleding op haar binnenplaats gehad, maar vond het wel gezellig en leek verlegen om een praatje. Het bleek dat haar (2e) man in het ziekenhuis lag met allerlei botbreuken na een val. Haar eerste man was overleden, en daarna was ze op haar 77e getrouwd met zijn broer; de ongelukkige die nu lag te revalideren. “Ach”, zei ze, “als de paus op zijn 78e nog paus kan worden, dan kan ik op mijn 77e toch nog wel trouwen?” En zo had ze gedaan. We kwamen er bijna niet meer weg. Daarna van schrik een stukje verkeerd gereden waardoor we niet in Glehn uitkwamen, maar in Schützendorf. Route weer aangepast en verder via Lückerath, Wielspütz en Düttling naar Hergarten. Daar via een onverharde weg door het bos naar Heimbach. Gezellige plaats en druk, want het was zondag en mooi weer. Op het eerste terras alleen wat drinken, want de etenskaart voldeed niet aan onze eisen. Daarna bij de buren voor een lekker maal. Het opnemen van de drankjes ging heel snel. Maar daarna was het gebeurd. Nog veel langer wachten dan de avond ervoor. Het had geen 5 minuten langer moeten duren of de pleuris was uitgebroken. Uiteindelijk stonden we met een gevulde maag om 3 uur weer buiten. Lunchpauze van 1 tot 3 das eigenlijk te veel van het goede, maar ook hier weer genoeg te lachen en te praten. Na de lunch op weg naar Hausen. Onderweg een lekke band. Niet alleen een lekke binnenband, maar ook een hele scheur in de buitenband. Geen naald en ijzergaren mee natuurlijk, dus de buitenband provisorisch gemaakt met een plakkertje aan de binnenkant. Nieuwe buitenband erin en pompen maar. Gelukkig waren er 3 met zo’n patronenpompje. Eerste patroon was helaas leeggelopen. Het 2e apparaatje klapte uit elkaar door teveel druk (wel het ventieltje eerst opendraaien voordat je gaat pompen…). Bij de derde keer was het raak. Verder via Vlatten en weer een prachtig plateau en tussen grote windmolens naar Berg en Floisdorf. Langs een mooi kasteeltje. Genieten weer deze tocht. Via Eicksermühle naar Kommern en weer terug zoals het laatste stuk gisteren. Om 6 uur thuis bij het hotel. Eerst een paar drankjes op het terras, met lekkere plakjes salami, bij afwezigheid van “bisserballen”. Rond een uurtje of 8 lekker gegeten in het hotel en toen we daarmee klaar waren, tonnetje rond ons bed in. Om te voorkomen dat er deze nacht een “moord-met-kussen” zou worden gepleegd in de vrouwenvleugel hadden de bewoners van kamer 212 hun kamer beschikbaar gesteld aan de ongelukkige die de afgelopen nacht in kamer 214 geen oog dicht had gedaan wegens aanhoudend héél hard snurken. En ach, waar er 2 kunnen slapen, kunnen er 3 slapen ook, toch?
Dag 3: Van worstenpikkie tot …
Om 7 uur stond de eerste fanatieke fietster al naast haar bed terwijl het buiten nog pikdonker was. Vandaag zouden we eerst een stukje met de auto naar Heimbach, om vandaar om de Rurtalsperre te fietsen, een groot meer. Maar eerst moesten we de kapotte buitenband vervangen, want die had nu wel een erg gevaarlijke uitstulping. Helaas was het vandaag maandag 3 oktober, een feestdag in Duitsland, dus alle winkels dicht. Nog een noodreparatie door een plakkertje aan de buitenkant van de buitenband te plakken en de band wat leeg laten lopen zodat de ergste druk er af was en verder maar hopen dat het goed zou blijven gaan. In Heimbach uiteraard eerst een paar kilometer verkeerd gefietst, voordat we de mooie route op weg naar de meren vonden. Na 100 meter klonk uit de achterhoude: “Kut, lekke band!” De overige 5 fietsters bogen het hoofd, knepen in de remmen en dachten allemaal hetzelfde: einde fietstocht van vandaag, jammer, jammer, jammer (of ergere bewoordingen). Waarna vanuit de achterhoede schaterlachend “GRAPJE” klonk.
Dus vol goede moed via Schwammenauwel naar het meer. Om het meer heen gaat een fietspad. In het begin wat kiezeltjes, maar later gewoon weer grote stenen op de weg. Niet echt lekker met onze racefietsen, en helemaal niet met die buitenband die op knappen stond. Geen mogelijkheid om met een auto daar te komen in geval van pech. Bij Schmidt hebben we de onverharde weg dan ook weer verlaten. Bij het verkeersbord stond een Duitser in fietspak. Rode kop, nat van het zweet en veel te dik. De weg rechtdoor was erg steil zei hij. Een van ons bekeek de man eens van top tot teen en concludeerde daarna: “worstenpikkie”. Dan zou het met die heuvel ook vast wel meevallen. En dat was zo. Wij, ondertussen al wat gewend daar in die Eifel, klommen rustig, maar gestaag naar de top. Dat slappe lach en klimmen niet samen gaat bleek ook maar weer eens toen 2 van ons bijna van de fiets afrolden van het lachen toen een van hen een heel klein scheetje liet. Via een prachtig mooie afdaling van een kilometer of 5 en een klim van een kilometer of 3 kwamen we in Nideggen, waar we op het dorpsplein heerlijk buiten geluncht hebben. Daarna weer terug naar Heimbach, voor een lekker ijsje. Meteen wat nootjes gekocht voor bij de borrel. Alle spullen weer in de auto en terug naar het hotel. Daar lekker in de zon aan een drankje (ter ere van de verjaardag van Elma) en de nootjes. We besloten weer in het hotel te eten. Eten was lekker en niemand had zin om weer naar Bad Münstereifel te lopen. Een paar van ons raakten in gesprek met de eigenaren van het hotel. Moeder is rond de 70 en eigenlijk helemaal opgebrand, maar ze zoekt nog een vrouw voor haar zoon, die kok en mede-eigenaar van de tent is. Of wij in de groep geen geschikte kandidaat hadden??? We hebben er wel een, maar of die geschikt is? Eén van ons zag al kansen voor een fietshotel in de Eifel, waarbij het natuurlijk heel handig zou zijn als de betrefende vleugel altijd open zou staan voor Tandje Erbij. De volgende paar dagen waren de “leuke” opmerkingen uiteraard niet van de lucht, met als hoogtepunt een foto van de betreffende kok op het hoofdkussen van de eventuele geschikte. En na het “worstenpikkie” van die middag hebben nog heel wat verhalen de revue gepasseerd. Namen zullen we niet noemen, maar die van die terlenka broek, dansen, kermis en paal heeft ons de rest van de vakantie buikpijn (van het lachen) opgeleverd. ’s Avonds nog 2 spelletjes Keezen, wat leidde tot de prachtige tussenstand 1-1-1. Morgen zou de dag van de waarheid worden.
Dag 4: Het lijkt wel te werken
En weer stond om 7 uur de eerste fanatieke fietster naast haar bed, buiten nog donkerder dan gisteren. “Het lijkt wel of ik te werk moet”, zei ze nog. Maar wat hadden we een lekkere vakantie. Vandaag zou de tocht naar Blankenheim gaan. Eén van ons nam een rustdag en die zouden we met de lunch weer treffen in Bad Münstereifel. Prima bewegzijzerde weg naar Blankenheim, dus de kaart kon in de achterzak blijven. Vandaag weer andere natuur en vergezichten dan de dagen ervoor, en nog steeds prima weer. De bomen in alle herfstkleuren die je maar kan bedenken en steeds meer blaadjes op de weg. Wat waren we blij dat het nog steeds droog was, anders zou het één grote glispartij zijn geworden. Onderweg nog even wildplassen bij (in?) de bron waar de rivier de Erft ontspringt en weer via allerlei landweggetjes (verhard en onverhard) naar Blankenheim. Een oud stadje met veel straatjes en steegjes en een heel steil weggetje met kasseien. Goed voor de eerste en laatste valpartij van de vakantie, gelukkig zonder ernstige gevolgen. Koffie in het zonnetje op een terras en via bijna dezelfde weg weer terug. Prachtig mooie afdaling over een brede weg en precies op tijd weer terug in Bad Münstereifel. Op naar Erftblick voor een lekkere lunch. Een van ons ging eerst nog even plassen. Bij vrouwen is dat nogal een gedoe met die broeken met bretels. Dan moet eerst het shirt uit voordat de broek uit kan. Daarna broek weer aan en vervolgens het shirt. Nu had betreffende persoon nogal veel rommel in de zakken, waaronder een fototoestel. Leek allemaal goed te gaan, dus terug naar de tafel voor een bordje lekkers. Volgende naar de wc. Die kwam terug met het verhaal dat een of andere sukkel/toerist zijn fototoestel in de wc pot had laten vallen. Oeps, daar ging een lichtje branden. En jawel hoor, sukkel/toerist bevond zich gewoon in onze groep. Nog snel de geheugenkaart uit het inmiddels doorweekte toestel gehaald. Gelukkig doet die het nog. In tegenstelling tot het fototoestel…
Na de lunch naar het hotel gefietst. En daarna (met keezbord, chips en nootjes) wandelend op weg naar Bad Münsteiefel voor de “grande finale” van het keezen en hapjes en drankjes. Van 5 tot 8 werd buiten op het terras bij een biergarten op het scherpst van de snede gespeeld op het keezbord, waarbij het fanatisme soms bijna teveel werd. Na 2 heel spannende spelletjes waren de winnaars bekend en was het hoog tijd om te kijken of er nog wel een restaurantje open was. En weer lukte het ons om een leuke te vinden. Griekse Italiaan. Lekker en weer niet duur. In Duitsland is uit eten gaan gewoon nog leuk. Terug weer met de taxi. Deze keer in 2 etappes, want we mochten met niet meer dan 4 in de taxi. Geen meter aan, hard scheuren en een auto die stonk naar de rook. Maar we waren met elkaar nog minder geld kwijt dan een paar dagen eerder met zijn allen en weer veilig in het hotel, dus ons hoor je verder niet.
Dag 5: De afsluting
Laatste dag. Geen fietsen meer vandaag maar een fikse wandeling stond er op het programma. Eerst naar de VVV voor een wandelkaart, maar zover zijn we niet gekomen. Onze eigen route gemaakt door het hartstikke leuke Bad Münstereifel, langs de stenen wal om het dorp, door alle straatjes en uiteraard met een lekkere lunch, dit keer in een oude brouwerij, toe. Nog een kapot fototoestel, deze keer uit het hoesje op de straat gestuitert. Ook daar kunnen ze niet tegen. Daarna terug naar het hotel om alle spullen in te laden en op weg terug naar de Rijp. Gezellige en lekkere afsluiting, met Elma, bij Arie Cor.
Het waren 5 geweldige dagen. Veel gezelligheid, lachen om niks en om van alles tot de buik er zeer van deed, fietsen door een prachtige natuur met volop herfstkleuren, leuke klimmetjes (en afdalingen!) en lekker eten en drinken. De weegbrug die voor het restaurant lag (risicospreiding?) hebben we maar niet gebruikt. Maar 1 lekke band en 1 klein valpartijtje en geweldig weer!
Tot een volgende keer?